Terapiye gitmedim.Kaldı ki sıgarayı bırakmak için -şahsım adına-terapiye de gitmeye gerek yok.
Yaklaşık otuz sene sıgara içtim.Ölünceye kadar da bırakmayı da düşünmüyordum.Nedeni ise sıgaranın bana ne sağlık,ne de ekonomik açıdan zararı yoktu.-Bugün için.ya yarın ?!-Açıkcası yarını da düşünmüyordum.
Bir gün, hem arkadaşım,hem de sırdaşım olan oğlum-zaten bir oğlum bir de kızım var.-bana rica etti.-Kendisi üniversite öğrencisidir.-Bugüne kadar sıgara kullanmadım ,bundan sonra zaten kullanmam.Rica etsem sen de bırakır mısın?Dedi.-Arabamın bagajında da 3 karton sıgara vardı.-Ben de bagajdaki sıgaraları düşünerek bırakmam azaltırım,dedim.Günde kaç adet içeceğimi sordu.Ben de beş tane dedim.Ertesi gün ceketimin cebinden bir adet sıgara çıkarttım ve kendime söz verdim.Dedim ki bu son sıgaram.Sıgarayı bırakıyorum.Bırakıyorum diye insanlara kızmayacak;sinirlenmeyeceğim.Akşam belirli saatten sonra yemek yemeyecek,mutfak faresi de olmayacak,bir daha da başlamayavcak ;kilo da almayayacağım dedim.
Beş sene oldu.-yaklaşık.Kilo da almadım.Bu gün şöyle o günlere geriye doğru bakıyorum da -sıgaranın esiri olşuşuz,diyor ve sebep olan oğluma teşekkür ediyorum.Emekli Öğretmen.